Hans werkte al jaren tot volle tevredenheid. Hij was iemand van wie je op aan kon. Had altijd leuke ideeën en suggesties. Deed nooit moeilijk als er eens overgewerkt moest worden. Tot een paar weken geleden.
Hans maakte meer fouten. Hij hield zich afzijdig in het werkoverleg, stelde geen vragen meer en kwam niet meer met ideeën. Ik vond dat ik het niet langer op zijn beloop kon laten en nodigde hem uit voor een gesprek. Ik vroeg hoe het ging en begon over de fouten en zijn afnemende betrokkenheid. Hans herkende niet wat ik zei, hij mompelde iets over toenemende complexiteit, een andere manier van werken en meer werkdruk. Ik vond dat Hans wel heel gemakkelijk de schuld van zijn slechte prestaties bij externe factoren legde. En tot overmaat van ramp stond Hans halverwege het gesprek op, wandelde de kamer uit en ….. kwam niet meer terug.
Wat denkt hij wel!
Later die ochtend belde hij me vanuit huis op en meldde zich ziek. Tja, wat doe je dan? Er bovenop gaan zitten natuurlijk. Dus vroeg ik aan Hans wanneer hij er weer zou zijn, hoe lang het zou duren, enzovoort. Hij gaf wat vage en ontwijkende antwoorden en vertelde dat hij een afspraak met de huisarts had gemaakt. Twee dagen later belde ik opnieuw en herhaalde het gesprek zich. Hans vertelde dat hij meer rust nodig had.
Ik merkte dat hoe meer ik er bovenop ging zitten, hoe minder schot er in de zaak kwam. Wat mij nog het meest frustreerde was, dat Hans geen verantwoordelijkheid nam. Zo kwamen we niet verder. Daarom besloot ik om het anders aan te pakken. Ik ging er niet langer bovenop zitten; ik zou het loslaten. Ik vond het doodeng, want ik wist niet was er zou gebeuren.
Loslaten
Toen ik Hans weer aan de telefoon had, zei ik dat hij van mij alle ruimte kreeg om te herstellen. Dat hij zelf mocht bepalen wanneer hij mij zou bellen. Als hij binnen 2 weken geen contact met mij had opgenomen, dan zou ik hem over 2 weken weer bellen.
Binnen een week belde Hans mij terug. En een week later zaten we om de tafel om afspraken te maken over zijn terugkeer. In no-time was Hans weer volledig aan het werk.
Ruimte geven
In mijn visie is het nodig om zelf een stap terug te doen, waardoor de ander de ruimte krijgt om de verantwoordelijkheid te nemen. Door er bovenop te zitten, had ik Hans die ruimte niet gegeven. Met als gevolg dat hij langer ziek was.
Mijn bedoeling was goed, maar het pakte verkeerd uit. En dat gebeurt elke dag. Dat managers in control willen blijven door er bovenop te zitten. Dat medewerkers zich niet verantwoordelijk voelen en geen verantwoordelijkheid nemen.
Wil jij dit ook? Pak dan deze kans!
Ik ben me er zeer van bewust dat deze tip niet altijd makkelijk te implementeren is. Maar het werkt wel. Vind je het lastig om ervoor te zorgen dat medewerkers binnen jouw organisatie zich verantwoordelijk voelen en hun verantwoordelijkheid pakken?
Neem dan contact met mij op, en we gaan in een vrijblijvend gesprek naar jouw situatie en de mogelijkheden kijken, zodat jij weer een stap verder kunt. Doe dat nog deze week, tot en met vrijdag 14 oktober dus!
No comments yet.